مهدی جمشیدی در یادداشتی به جایگاه شورایاری در تهران اشاره کرده است.

فعالیت رسمی شورایاری ها در تهران از آذر ماه سال 87 آغاز گردید که به نوعی دوره سوم فعالیت شورایاریها در تهران محسوب می گردید.

در سال87 شورای اسلامی شهر تهران به دلیل اینکه 15 عضو شورای شهر نمیتوانند نظارت دقیق و جامعی بر شهر تهران داشته باشند و نیاز است بازوان نظارتی در مناطق شهر تهران تحت عنوان انجمن معتمدین محلات شهر تهران یاری رسان آنان باشند، آیین نامه تشکیل انجمن معتمدین محلات شهر تهران تصویب گردید و در شهریور ماه سال 87 فراخوان ثبت نام در شهر تهران بدون هیچ گونه اطلاع رسانی رسانه ای و محیطی در تهران شکل گرفت و ظرف مدت 15 روز بدون در نظر گرفتن مکانیزم نظارتی و مشارکتی مردم، انتخابات در 374 محله شهر تهران برگزار و منتخبین هر محله با رأی مستقیم مردم انتخاب شدند.

در ابتدای فعالیت دوره سوم شورایاریها،  عملا شهرداری مناطق ناظر و سیاستگذاری بر روند فعالیت شورایاران را اعمال می کردند و شورای اسلامی شهر تهران و ستاد هماهنگی و اجرایی شورایاریها  بر خلاف دیدگاه اولیه خود که شورایاران را بازوان نظارتی خود نامیده بودند فقط با صدور کارت شناسایی و واگذاری مهر شورایاری، این پارلمان محلی را در دامان شهرداری که می بایست شورایاران بر کار شهرداری نظارت داشته باشند رها نموده که این خود در روند کار نظارتی مشکلاتی را در زمان خود ایجاد نمود.

و اما متأسفانه در همان سال 87 به جای اینکه ستاد هماهنگی و اجرایی شورایاریهای شورای اسلامی شهر تهران تقویت شود تا بتواند گزارشهای مردمی را در قالب گزارش شورایاریها به صحن علنی شورای اسلامی شهر تهران برساند، ساختار موازی در شهرداری تهران شکل گرفت و امور مناطق شهرداری تهران جایگاهی را تحت عنوان امور شورایاریهای شهرداری تهران تشکیل داد تا بتواند این نهاد نوپای مردمی را ساماندهی نماید، با این توضیح که شورایاران می بایست ناظر بر فعالیت مدیریت شهری باشند و موارد را اعم از تخلف یا عملکرد مثبت به واحد نظارتی شورای شهر گزارش دهند ولی متأسفانه سمت و سوی شورایاریها از همان ابتدا تغییر کرد.

با تشکیل امور شورایاریها در امور مناطق شهرداری تهران، همین جایگاه در مناطق 22 گانه شهرداری تهران شکل گرفت و نیروی منتصب شهرداری در هر منطقه مسوول رسیدگی به امور شورایاران گردید، یعنی نظارت بر عملکرد شورایاران و رسیدگی به وضعیت و جایگاه شورایاری که می بایست بر عملکرد شهرداری نظارت داشته باشد توسط نیروی شهرداری صورت گرفت.

در آن زمان متأسفانه ستاد هماهنگی و اجرایی شورایاریهای شورای اسلامی شهر تهران نتوانست مکانیزم کارشناسی شده ای بر این روند ترسیم نماید و این خود باعث گردید که شورایاریها به شهرداریاری تبدیل شوند که این برخلاف آیین نامه مصوب تشکیل شورایاریها بود.

و اما مردم چگونه می بایست با این نهاد نوپا در تهران آشنا میشدند، این موضوعی است که تا کنون هم اقدامی در این خصوص صورت نگرفته است.

در ابتدای سال 88 اینجانب و 6 دبیر شورایاری از محله های شهر تهران پیشنهاد انتشار گاهنامه ای تحت عنوان گاهنامه اطلاع رسانی شورایاران را به شورای شهر ارائه نمودیم و در طرح توجیهی خود مطرح کردیم که این رسانه مکتوب شورایاری همانند همشهری محله به چاپ برسد و عملکرد شورایاران در تهران در آن منعکس و در اختیار ساکنین هر محله قرار بگیرد که متأسفانه گاهنامه شورایاران در ابتدا تریبونی برای اعضاء شورای شهر شد و فقط در 7 نسخه در اختیار شورایاری هر محله قرار گرفت و از رسالت اصلی خود که آگاه سازی مردم بود فاصله گرفت.

در سال 88 و در زمان اوج آغاز فعالیت شورایاریها در تهران، متأسفانه فیلم آقای" 7 رنگ" که نگاهی کاملا منفی به جایگاه شورایاری در کشور داشت و با الگو برداری از فیلم مشابهی در زمان طاغوت توسط گروهی ساخته شده بود اکران گردید و در شبکه خانگی توزیع شد که شورای شهر نه تنها واکنشی به این فیلم نشاد نداد، بلکه اقدامی در خصوص ساخت فیلم دیگری با نگاه مثبت صورت نگرفت و شبکه تهران که تریبون رسانه ای شهروندان تهرانی می باشد هیچ اقدامی در خصوص معرفی شورایاران انجام نداد.

در جای دیگر روزنامه همشهری که متعلق به شهرداری می باشد می بایست از همان ابتدا صفحه ویژه ای برای انعکاس اخبار شورایاریها اختصاص دهد تا بتوان با این روش مردم را با پارلمان محلی آشنا نمود که این مهم هم تاکنون صورت نگرفته است و ساکنین تهران هنوز با گذشت حدود 10 سال از فعالیت شورایاری در تهران با این پارلمان محلی و وظایف آنان آشنا نیستند.

و اما با این عناوین مطرح شده و عدم آشنایی مردم با جایگاه شورایاری و نبود ارتباط موثر و کارآمد فی مابین اعضاء شورای شهر با شورایاری و تبدیل شورایاران به شهرداریاران، آئین نامه تشکیل مدیریت محله تصویب شد و هیأت امناء محله شکل گرفت که از همان ابتدا در تضاد با شورایاری این جایگاه تثبیت شد و شورایاران به جای رسیدگی به مشکلات محله و تمرکز بر جایگاه نظارتی، تبدیل شدند به بازوان اجرایی شهرداری که می بایست دستورالعمل های ابلاغی شهرداری را اجرا نمایند و گزارش عملکرد خود را به شهرداری ارائه نموده که در صورت عدم فعالیت موثر توسط مدیریت محله، روسای هیأت امناء که همان دبیر شورا و منتخب مردم می باشند می بایست پاسخگوی شهردای باشند و نظارت شورایاری بر شهرداری تبدیل شد به نظارت شهرداری بر شورایاری!

ادامه دارد.....